Με τη χαρακτηριστική αυτή φράση περιγράφει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα -της άγριας λιτότητας και των συνεχών φοροεισπρακτικών μέτρων- ο Αλέξης Τσίπρας, στη συνέντευξή του προς στην «Ελευθερία» της Καλαμάτας.
Οπως σημειώνει μάλιστα ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, «είναι πρόκληση να λες σε μια λεηλατημένη κοινωνία ότι, αν πάνε όλα καλά, το 2020 θα είμαστε εκεί που βρισκόμασταν όταν μπήκαμε στο μνημόνιο». Και δηλώνει ταυτόχρονα ότι «είναι η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς οίκους αξιολόγησης, χωρίς ιδιωτικά τραπεζικά λόμπι, χωρίς κερδοσκόπους των κρατικών ομολόγων και χωρίς ραντιέρηδες των διεθνών χρηματιστηρίων».
Κατηγορηματικά, εξ άλλου, ο Αλ. Τσίπρας απορρίπτει την άποψη σύμφωνα με την οποία «η Αριστερά δεν έχει προτάσεις» -«αυτή ήταν και είναι η εύκολη υπεκφυγή των δυνάμεων εξουσίας, στην προσπάθειά τους να εμφανίσουν την δική τους καταστροφική και αποτυχημένη πολιτική ως τη μόνη ρεαλιστική» δηλώνει.
Την ίδια στιγμή επισημαίνει σε κάθε τόνο ότι αυτή τη χρονική στιγμή παρουσιάζεται μια τεράστια ευκαιρία στην Αριστερά, να συσπειρωθεί για να αλλάξει την κοινωνία:
«Τα κοινά σημεία είναι πάρα πολλά, ειδικά όταν γύρω μας κατεδαφίζεται η κοινωνική συνοχή. Αν η Αριστερά εξαντληθεί σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις και περιχαρακώσεις και αν ο στόχος της κάθε δύναμης είναι απλώς να αυξήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη, το όφελος για την κοινωνία θα είναι ελάχιστο» παρατηρεί ο Αλ. Τσίπρας, για να τονίσει απευθυνόμενος στην ηγεσία του ΚΚΕ:
«Η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να αφήσει στην άκρη τα προσχηματικά επιχειρήματά της και να ακούσει το λαϊκό αίτημα για ενότητα». Οπως παρατηρεί δε, «το να χρησιμοποιούμε τις διάφορες προσεγγίσεις για τον σοσιαλισμό είναι ένδειξη αμηχανίας και αδυναμίας απέναντι στην ιστορική απαίτηση της ενότητας. Και τέλος πάντων, για να μπορείς να συζητάς για τον σοσιαλισμό πρέπει κάτι να έχεις να φας, κάπου να μένεις και μία δουλειά για να ζεις σαν άνθρωπος».
- Εχει γίνει ακόμα πιο επιτακτικό το πάγιο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση διενέργεια εκλογών "για να φύγει η κυβέρνηση των τραπεζιτών και της τρικομματικής υποκρισίας";
«Πρέπει επειγόντως να απαλλαγούμε από την πολιτική των μνημονίων. Οσο ασκείται αυτή η πολιτική, τόσο το μέγεθος της καταστροφής θα αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις. Στόχος των οικονομικών κέντρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι να διαλυθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο το κοινωνικό κράτος, αυτή η κορυφαία κατάκτηση των ανθρώπων, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
H χώρα μας είναι ένα είδος πιλοτικού μοντέλου αυτής της επιδίωξης. Τούτη τη στιγμή η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Τα σκληρά εισπρακτικά μέτρα προκαλούν τρομακτική ύφεση. Η ύφεση δημιουργεί τεράστιες αποκλίσεις από τους προκαθορισμένους δημοσιονομικούς στόχους και αυτές προκαλούν καινούρια ακόμα σκληρότερα μέτρα. Είναι πρόκληση να λες σε μια λεηλατημένη κοινωνία ότι αν πάνε όλα καλά, το 2020 θα είμαστε εκεί που βρισκόμασταν όταν μπήκαμε στο μνημόνιο.
Η τεράστια κοινωνική καταστροφή που έχουν προκαλέσει ώς σήμερα, οδήγησαν το εκλογικό Σώμα προς την Αριστερά. Αλλά αντί να πάνε σε εκλογές τη χώρα, ώστε να επιλέξει ο λαός πώς θέλει να κυβερνηθεί, εμμέσως τις απαγόρευσαν, και κρύφτηκαν όλοι πίσω από τον κ. Παπαδήμο προκειμένου να συνεχίσουν πάση θυσία την ίδια πολιτική. Ε λοιπόν, αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώνει».
- Πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη είπατε ότι η Αριστερά έχει ιστορική ευθύνη να παραμερίσει αντιθέσεις, διαφωνίες και εσωτερικές περιχαρακώσεις -την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε συζητήσεις με δυνάμεις από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αναφερόσαστε στον αυτοσκοπό, που είναι η ενότητα του αριστερού χώρου ή σε συμμαχίες με αντικειμενικό στόχο την επίτευξη καθοριστικού ποσοστού στις εκλογές, όποτε γίνουν;
«Η αποδέσμευση από τα μνημόνια απαιτεί ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Δεν είναι απλώς το να διώξεις την τρόικα. Χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, μέσα από το οποίο θα αντιμετωπίσεις τα προβλήματα της οικονομίας, θα ανασυγκροτήσεις το κοινωνικό κράτος, και θα δρομολογήσεις μια ανάπτυξη νέου τύπου, προσανατολισμένη όχι στα κέρδη των "αγορών" αλλά στις κοινωνικές ανάγκες.
Παράλληλα με τα κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης που συνεχώς διαμορφώνονται στην κοινωνία πρέπει να υπάρξει και μια ευρύτατη πολιτική συσπείρωση.
Η Αριστερά, αλλά και ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις οφείλουν λοιπόν, πέρα από τις αναλύσεις της σημερινής πραγματικότητας, να κάνουν ένα βήμα ακόμα. Να συνεννοηθούν για να ανοίξουν τον εναλλακτικό δρόμο μέσα από έναν νέο συνασπισμό εξουσίας. Η δε πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να αφήσει στην άκρη τα προσχηματικά επιχειρήματά της και να ακούσει το λαϊκό αίτημα για ενότητα».
- "Δεν ζητάμε από καμιά αριστερή δύναμη να αυτοδιαλυθεί, να ρευστοποιηθεί σε ευρύτερα σχήματα, να αναθεωρήσει τις απόψεις της. Αυτό που ζητάμε είναι η ενότητα" έχετε πει. Ωστόσο, η απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής προδιαγράφει ξεκάθαρα ότι το "όχημα" αυτής της ενότητας θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί να αποδεχθούν κάτι τέτοιο οι άλλες αριστερές δυνάμεις;
«Αυτό που είπαμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να προωθεί την αντίληψη της ενότητας. Το να λες ότι η ενότητα θα γίνει στην βάση του δικού σου προγράμματος και με συσπείρωση μέσα στις δικές σου γραμμές είναι εύκολο. Ο καθένας το λέει για τον εαυτό του. Αυτό είναι υπεκφυγή. Διακηρύσσεις την ενότητα, αλλά επί της ουσίας δηλώνεις περιχαράκωση. Δεν είναι αυτή η άποψή μας.
Ενότητα σημαίνει σεβασμός στην αυτονομία του καθενός και στις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, αλλά ταυτόχρονα συνειδητή επιμονή στα κοινά σημεία. Και τα κοινά σημεία είναι πάρα πολλά, ειδικά όταν γύρω μας κατεδαφίζεται η κοινωνική συνοχή.
Ξέρουμε ότι η ενότητα και ο κοινός βηματισμός δεν είναι πάντα εύκολα πράγματα. Ούτε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ η οικοδόμηση της ενότητας ήταν πάντα ρόδινη. Αλλά προχωράμε με αυτή την αντίληψη, γιατί είμαστε πεισμένοι ότι αυτό είναι που πρέπει να γίνει.
Αν η Αριστερά εξαντληθεί σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις και περιχαρακώσεις και αν ο στόχος της κάθε δύναμης είναι απλώς να αυξήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη, το όφελος για την κοινωνία θα είναι ελάχιστο. Αυτή τη στιγμή, η δυναμική της ενότητας μπορεί να κάνει την Αριστερά πανίσχυρη, και αυτό θα είναι μια προοπτική ελπίδας για ολόκληρη την κοινωνία».
- "Το διακύβευμα σήμερα δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά είναι η εργασία, είναι το κοινωνικό κράτος, είναι ο μισθός και οι συντάξεις", είχατε δηλώσει το Σεπτέμβρη στην ΕΤ3. Τι είναι αυτό που θέλετε να πείτε στη φράση αυτή και σε ποιους την απευθύνετε;
«Την απευθύνουμε στους πάντες. Στον κόσμο που αγωνίζεται για ζωή και αξιοπρέπεια, στην κοινωνία που βυθίζεται στην ανασφάλεια, στις δυνάμεις που αντιμάχονται από προοδευτική σκοπιά το μνημόνιο.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι έναν ισχυρό κίνημα κοινωνικών αντιστάσεων. Χρειαζόμαστε αγώνες και νίκες σε κάθε μέτωπο, στις γειτονιές, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς. Εκεί οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε στρατόπεδα ανάλογα με την ανάλυσή τους για τον σοσιαλισμό. Συσπειρώνονται απέναντι στο άμεσο, στο καθημερινό πρόβλημα.
Αυτή τη στιγμή οι αγώνες αφορούν την σταθερή και μόνιμη δουλειά, το επίπεδο διαβίωσης, την κοινωνική αλληλεγγύη, την αναδιανομή του πλούτου, την χειραφέτηση από τους τοκογλύφους. Γύρω από αυτά πρέπει να συσπειρωθούμε όλοι.
Δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα να κουβεντιάσουμε για τον σοσιαλισμό. Αλλά το να χρησιμοποιούμε τις διάφορες προσεγγίσεις για τον σοσιαλισμό είναι ένδειξη αμηχανίας και αδυναμίας απέναντι στην ιστορική απαίτηση της ενότητας. Και τέλος πάντων, για να μπορείς να συζητάς για τον σοσιαλισμό πρέπει κάτι να έχεις να φας, κάπου να μένεις και μία δουλειά για να ζεις σαν άνθρωπος».
- "Κοινωνική δράση, πολιτικές πρωτοβουλίες και ενωτική πρόταση" είναι ο βασικός άξονας της πολιτικής του Συνασπισμού το επόμενο διάστημα, σύμφωνα με την απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, η οποία αναφέρεται προφανώς στο γενικό πλαίσιο. Ωστόσο συγκεκριμένες και ειδικές προτάσεις επί του πρακτέου δεν περιγράφονται, με αποτέλεσμα αρκετοί να υποστηρίζουν ότι αρκείστε σε φραστικά πυροτεχνήματα αντί να εξειδικεύετε στην ουσία. Εχουν δίκιο όσοι νομίζουν κάτι τέτοιο;
«Οχι μόνο έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά τολμώ να ισχυριστώ ότι είμαστε και η μόνη πολιτική δύναμη που για κάθε ζήτημα καταθέτει αξιόπιστη πρόταση.
Η άποψη ότι "η Αριστερά δεν έχει προτάσεις" ήταν και είναι η εύκολη υπεκφυγή των δυνάμεων εξουσίας, στην προσπάθειά τους να εμφανίσουν την δική τους καταστροφική και αποτυχημένη πολιτική ως τη μόνη ρεαλιστική. Οταν σε κυβερνάνε οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια, προφανώς δεν έχεις άλλη επιλογή. Οταν υπερασπίζεσαι την πολιτική διάλυσης του κοινωνικού κράτους και την βαλκανιοποίηση της αγοράς εργασίας, προφανώς θεωρείς τις προτάσεις μας ανεδαφικές.
Ομως όσοι μας χρέωναν στείρο αρνητισμό και ανευθυνότητα, παραδέχονται σήμερα ότι είχαμε δίκιο.
Και τώρα, που κανένας δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί πειστικά την πολιτική των μνημονίων, εμείς επιμένουμε. Να υπάρξει επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, να τεθούν οι τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο, να φορολογηθεί η μεγάλη περιουσία και τα κέρδη των επιχειρήσεων. Και έτσι, στηρίζοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, το κοινωνικό κράτος και τα ασθενέστερα στρώματα, να μπορέσουμε να κινήσουμε ξανά την πραγματική οικονομία, σε τροχιά εξόδου από την κρίση».
- Μιλάτε για ένα "άλλο μοντέλο ανάπτυξης, που δεν θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και που θα αξιοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες και τα πλεονεκτήματα του τόπου, αντί να εκχωρεί κάθε τέτοια δυνατότητα στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο". Δεν ακούγεται κάπως αόριστο και γενικό, ειδικά όταν η κρίση σοβεί και δεν διακρίνεται ούτε καν... η άκρη του τούνελ, πόσω μάλλον το φως σε αυτή;
«Τι σημαίνει διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης; Σημαίνει να οργανώνεις την παραγωγή και την οικονομία σου με προτεραιότητα την εργασία, την πραγματική οικονομία και τις κοινωνικές ανάγκες.
Τα προηγούμενα χρόνια, οι οικονομικοί δείκτες στην Ελλάδα ευημερούσαν. Αλλά η ανεργία ανέβαινε, το επίπεδο των μισθών κατέβαινε, τα μικρά μαγαζιά έκλειναν, και ο μεγάλος ωφελημένος ήταν το παρασιτικό κεφάλαιο και οι τράπεζες. Αυτό το πρότυπο ανάπτυξης οδηγήθηκε σε κρίση και έκτοτε βρίσκεται υπό την απειλή της ολοκληρωτικής κατάρρευσης.
Λέμε λοιπόν: χρειαζόμαστε να πάμε σε εναλλακτική επιλογή. Οπου ο παραγωγικός σχεδιασμός θα αντιστοιχεί με τις δυνατότητες της χώρας και με τις ανάγκες της, όπου το κέρδος θα παραμένει στον κύκλο της οικονομίας, όπου η ύπαρξη κοινωνικού κράτους θα δημιουργεί ασφάλεια για τους πιο αδύναμους. Και το κυριότερο, όπου το κριτήριο θα είναι το κοινωνικό όφελος και όχι τα κέρδη που αποθησαυρίζουν οι δέκα ή εκατό μέτοχοι των ανώνυμων εταιρειών.
Δεν είναι κάποια εξαιρετικά επαναστατική ιδέα. Το πρόβλημα είναι να απαλλαγούμε από την θηλιά των αγορών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που σήμερα τραβάνε ολόκληρη την Ευρώπη προς τον γκρεμό.
Λέγανε παλιά ότι οι άνθρωποι μπορούν ευκολότερα να φανταστούν το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού. Αλλά είναι η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς οίκους αξιολόγησης, χωρίς ιδιωτικά τραπεζικά λόμπι, χωρίς κερδοσκόπους των κρατικών ομολόγων και χωρίς ραντιέρηδες των διεθνών χρηματιστηρίων».
- Πρόσφατα στη Νέα Σμύρνη κάνατε λόγο για τρεις στόχους προκειμένου να ξεφύγει η χώρα από την ύφεση, α) να φορολογηθεί ο πλούτος και το κεφάλαιο, β) να μπει δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα και γ) να υπάρξει μορατόριουμ στις πληρωμές του χρέους. Ποιος και πότε λέτε ότι μπορεί να επιτύχει αυτούς τους στόχους;
«Θα σας απαντήσω με ερώτημα. Ποιος έχει αποφασίσει ότι οι χρηματιστηριακές συναλλαγές δεν πρέπει να φορολογούνται; Ποιος έχει αποφασίσει ότι οι τράπεζες θα ενισχύονται με δημόσιο χρήμα, προσφέροντας προνομιούχες και όχι κοινές μετοχές όπως προβλέπει ο νόμος; Ποιος έχει αποφασίσει ότι οι φοροαπαλλαγές και η απελευθέρωση των απολύσεων δημιουργούν ανάπτυξη;
Η απάντηση είναι, οι ίδιοι οι ωφελούμενοι. Γιατί με έμμεσο ή και άμεσο τρόπο καθορίζουν την πολιτική των κυβερνήσεων. Για πολλά χρόνια, η αυθαιρεσία αυτή βασίστηκε στην απάθεια και την παθητικότητα και τον ιδεολογικό έλεγχο, πάνω στις κοινωνίες.
Η ίδια η κοινωνία λοιπόν μπορεί να τα αλλάξει αυτά, όπως άλλαξε και τόσα άλλα στην ιστορία. Με αγώνες! Το πρώτο βήμα για να ανατρέψουμε την σημερινή πραγματικότητα είναι η αφύπνιση του κόσμου, η αλληλεγγύη ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα και ο αγώνας.
Και αυτό είναι που τους τρομάζει.
Οι κοινωνικοί αγώνες μπορούν να πετύχουν καθοριστικές αλλαγές, ειδικά αν από την αντίσταση περάσουν σε ξεκάθαρες και συνειδητές πολιτικές διεκδικήσεις. Και εδώ πρέπει να παίξει τον δικό της ρόλο και η Αριστερά. Επανερχόμαστε λοιπόν σε αυτό που είπαμε εξ αρχής: στην ανάγκη να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών και να προχωρήσουμε σε ενωτικά βήματα».
- Η παρακίνηση της αντίδρασης στα μέτρα και της άρνησης να πληρωθούν τέλη και φόροι, αγγίζει -όπως υποστηρίζουν ορισμένοι- τα όρια της παρανομίας και στερεί τη χώρα από αναγκαία κεφάλαια. Τι απαντάτε;
«Για να υλοποιηθούν αυτά τα μέτρα, χρειάζονται τέσσερις λαούς. Εναν για να τον διώξουν από την δουλειά του και να ζει χωρίς σύνταξη, έναν για να πληρώνει τα χαράτσια και τους έμμεσους φόρους, έναν να δουλεύει ανασφάλιστος για 400 ευρώ και έναν για να τους ξαναψηφίσει στις επόμενες εκλογές.
Ομως υπάρχει μόνο ένας λαός και δεν μπορεί να τα σηκώσει όλα στην πλάτη του. Η κοινωνία δεν έχει να δώσει τα λεφτά που της ζητάνε. Ας τα πάρουν λοιπόν από αυτούς που τα έχουν, από τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου. Γιατί, λόγου χάρη, η εκκλησιαστική περιουσία ή ο εφοπλιστής ως φορολογούμενοι είναι στο απυρόβλητο και ο άνεργος με δύο παιδιά δεν είναι;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράνομο από τον τρόπο με τον οποίο σύρθηκε και εξακολουθεί να σύρεται η κοινωνία. Αν θέλουμε διέξοδο, πρέπει να φύγει από εδώ η τρόικα και να μπει στην άκρη το πολιτικό κατεστημένο του δικομματισμού, που υπηρετεί αυτή την υπόθεση.
Οι λαοί της Ευρώπης οδηγούνται σε καταστροφή, το μόνο που απομένει στις κοινωνίες, είναι να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Να αποτινάξουν την κηδεμονία του παρασιτικού κεφαλαίου και να ανοίξουν τον εναλλακτικό δρόμο για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου