Κτήρια ή άνθρωποι; Είναι θέμα αξιών!

Του Νίκου Καραντιλιόν

 Από το ecoleft

Την Κυριακή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν απολύτως ειρηνικά την αντίθεσή τους με το «Μνημόνιο 2», το οποίο ήρθε να αντικαταστήσει το «Μνημόνιο 1», που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε δηλώσει ότι θα μας έβγαζε στις αγορές το 2012. Με τα μέτρα του «Μνημονίου 1» θα αντιμετωπίζαμε την κρίση, η οποία σύμφωνα με τις αναλύσεις του ΠΑΣΟΚ και της Δημ.Αρ, ήταν αποτέλεσμα του πελατειακού Κράτους, της διαπλοκής, και των συντεχνιών, και όχι μια κρίση του Καπιταλισμού. Δεν θα σταθώ στην ανάλυση των πρώην συντρόφων για την κρίση, αφενός γιατί δεν είναι της παρούσης, και αφετέρου, διότι έστω και τρία χρόνια μετά, ο Φώτης Κουβέλης με δήλωσή του (βλ. «Η κρίση χρέους γενικεύεται») έδειξε να αρχίζει κάτι να καταλαβαίνει –έστω και αργά- για τις αιτίες της κρίσης.
Παρενθετικά να πω το εξής. Είναι θετικό το γεγονός ότι η Δημ.Αρ δεν έχει ψηφίσει κανένα από τα δυο μνημόνια. Είναι αρνητικό όμως, ότι η κριτική που μας γίνεται από τους πρώην συντρόφους, έχει τις ίδιες ιδεολογικές αφετηρίες με την κριτική του Βενιζέλου. Ας ελπίσουμε, να μην χρειαστούν και πάλι τρία χρόνια προκειμένου να καταλάβουν το λάθος τους, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.  

Τις τελευταίες μέρες –για να επανέλθω- έχει στηθεί μια τεράστια επιχείρηση προπαγάνδας και τρομοκράτησης του Λαού. Τα ΜΜΕ ταυτίζουν το αναφαίρετο δικαίωμα στην αντίσταση, με βανδαλισμούς, βουλευτές «αριστεροί» σπεκουλάρουν με τον πιο χυδαίο τρόπο (**) γράφοντας: «Μαζί μ’ αυτούς όλους, τους ψυχοπαθείς, χαίρονται και γελάνε κάτω και πάνω απ’ τα μουστάκια και τα ”βαμμένα κόκκινα μαλλιά” τους, κάποιοι Μεγάλοι Κοινοβουλευτικοί Άνδρες της πολιτικής μας ζωής. Που θα τρέχουν στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια να ”συμπαρασταθούν” στους ”αδίκως διωκόμενους αγωνιστές της Δημοκρατίας”!», ενώ έχει προηγηθεί η σαφέστατη καταγγελία των επεισοδίων, και από τα δυο Κόμματα της Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο εν λόγω βουλευτής βέβαια, δεν ήταν στην αίθουσα του Κοινοβουλίου εκείνη την στιγμή είναι άλλο ζήτημα. Θεωρώ όμως ότι οι σύντροφοί του της Δημ.Αρ θα έπρεπε να τον προστατεύσουν, και να μην τον αφήνουν να εκτίθεται. Ποιος ξέρει όμως! Μπορεί να τον έψαχναν, όπως τότε που δεν έσπευσε να καταψηφίσει την Κυβέρνηση Παπαδήμου, και προτίμησε να απέχει.

Για όσους ήμασταν στην διαδήλωση, καταλάβαμε ότι η επίθεση εναντίον του αγωνιζόμενου Λαού ξεκίνησε, με στόχο να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των πολιτών, και να καθαρίσει την πλατεία Συντάγματος από τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες οι οποίοι ξεκάθαρα και ειρηνικά, δήλωσαν ότι αυτή η Κυβέρνηση έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως στην συνείδησή τους. Ξύλο ανελέητο, διαρκείς προκλήσεις που έριχναν λάδι στην φωτιά που είχε ανάψει με τις πρώτες ρίψεις χημικών, και μια καταστολή άνευ προηγουμένου, ήταν αυτό που βιώσαμε όλοι μας. Επί της ουσίας, οι πολίτες στερήθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο, το Συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους στην διαδήλωση, με την συνέχεια των επεισοδίων να είναι γνωστή σε όλους μας.

Κάθε άνθρωπο τον σοκάρει η εικόνα καμένων κτηρίων, ιδιαίτερα εκείνων που κατά τύχη δεν γκρεμίστηκαν τον καιρό της μικροαστικής αντιπαροχής, για να δώσουν την θέση τους στα τσιμεντένια κακόγουστα τέρατα, που στοιβάζουν στα σπλάχνα τους ανθρώπους, που είτε κατοικούν, είτε εργάζονται. Δεν υιοθετώ όμως σε καμία περίπτωση έναν γενικότερο παροξυσμό συναισθημάτων σε σχέση με τα αποκαΐδια, ο οποίος είναι βαθιά υποκριτικός, την ώρα που η Δημοκρατία, τα δικαιώματα των πολιτών, οι ζωές, η υπόσταση και ύπαρξη εκατομμυρίων ανθρώπων, γίνονται και θα γίνουν παρανάλωμα του πυρός, μπροστά σε αυτή την βαρβαρότητα που επιφυλάσσουν για την κοινωνία τα νέα μέτρα της δοτής Κυβέρνησης Παπαδήμου.

Από εκείνους που θρηνούν με κεριά για το ΑΤΤΙΚΟΝ, δεν έχω την απαίτηση να ψάξουν με τα ίδια κεριά την Δημοκρατία μήπως και την δουν πουθενά, η οποία σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian «καταργείται μετά από σαράντα χρόνια στην Ελλάδα στην οποία δεν μπορείς να διαδηλώσεις», ούτε ακόμα να σκεφτούν ότι ο μικρομαγαζάτορας έχει γονατίσει πολύ πιο πριν, με την περαίωση, με τα ληστρικά δάνεια των Τραπεζών, και με την σημερινή ύφεση που προκαλούν οι πολιτικές της Κυβέρνησης, με μια ύφεση στον κλάδο του εμπορίου η οποία έχει αρχίσει ήδη από το 2007, ένα χρόνο πριν την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008. Η προσοχή τους έχει στραφεί στις υλικές ζημιές, χωρίς να λένε λέξη για τις επιδράσεις που θα έχουν αυτά τα μέτρα στην κοινωνία, και προσπερνάνε με μεγάλη ευκολία, την επίθεση με χημικά που δέχτηκαν ο Μανώλης Γλέζος και ο Μίκης Θεοδωράκης. Δυο κολώνες του Λαϊκού κινήματος της χώρας μας.

Από την ριζοσπαστική αριστερά όμως πλέον, έχω την απαίτηση, εκτός από τις καταγγελίες για την δράση του παρακράτους,να αντεπιτεθεί επιτέλους και με όρους αξιών, προκειμένου να υπάρξουν διαφορετικές αξιακές ιεραρχήσεις. Να καταλάβει η κοινωνία ότι οι ανθρώπινες ζωές είναι πιο σημαντικές από τα κτήρια, όσο όμορφα και αν είναι αυτά!

Αυτό το επισημαίνω, διότι για εμάς η Δημοκρατία δεν εξαντλείται σε μια εξουσιοδότηση εκ μέρους των πολιτών, στους ειδικούς, τους εκλεγμένους, ή τους διορισμένους ακόμα, οι οποίοι βρίσκονται στα υψηλά δώματα της εξουσίας. Για εμάς η Δημοκρατία είναι μια «καθολική, οικουμενική αξία, πάνω στην οποία θα ιδρύσουμε μια πραγματικά Σοσιαλιστική κοινωνία».

Η ελευθερία έκφρασης του Λαού ανά πάσα ώρα και στιγμή, το αναφαίρετο δημοκρατικό του δικαίωμα να ελέγχει την εξουσία για να μην παίρνονται οι όποιες αποφάσεις ερήμην του, πρέπει να είναι, και να γίνουν, κυρίαρχες αξίες στην κοινωνία. Τόσο ισχυρές και ηγεμονικές, ώστε κανείς να μην μπορεί να τις ανατρέψει.

Εφόσον η Δημοκρατία για εμάς δεν είναι μονάχα ένα πολίτευμα, αλλά και μια αξία απαραβίαστη και αδιαπραγμάτευτη, οφείλουμε να την διεκδικούμε παντού, καθημερινά, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, με τον πλέον μαχητικό τρόπο. Και αφού την διεκδικούμε, και την κατοχυρώνουμε, οφείλουμε να μιλάμε και για την περιφρούρησή της, γιατί ως γνωστόν καμία δημοκρατική κατάκτηση δεν είναι για πάντα, και μονίμως θα υπάρχει κάποιος που θα θέλει να ακυρώσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις των πολιτών. Το βιώνουμε αυτό με τον πιο τραγικό τρόπο σήμερα.

Οι μελλοντικές συγκρούσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, θα γίνουν στο πεδίο των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών, με αφορμή την επερχόμενη περιστολή τους. Τα think tanks της Γερμανίας το έγραψαν ήδη σε άρθρο στο περιοδικό Spiegel, λέγοντας χαρακτηριστικά «…περισσότερη Δημοκρατία αυτή την στιγμή, δεν θα σώσει την Ευρώπη».

«Ο γάμος του καπιταλισμού με τη δημοκρατία έχει τελειώσει», παρατηρεί εύστοχα ο Σλάβοϊ Ζίζεκ. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η υπεράσπιση της Δημοκρατίας, και ο αγώνας για αυτήν, είναι η πιο επαναστατική πράξη που θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα! Το αφυδατωμένο από δικαιώματα και ελευθερίες για τους ανθρώπους της δουλειάς σώμα της, μας καλεί να την υπερασπιστούμε, τόσο πολιτικά, όσο και αξιακά!

 Σ.σ.: 

(**) Πρόκειται για τον γραφικό ραδιοφωνατζή Γρηγόρη Ψαριανό, βουλευτή της ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, που στη συγκεκριμένη φωτογραφία, τραγουδάει "αχ κουνελάκι, κουνελάκι..." καθισμένος στο έδρανό του στη Βουλή!!!!