Διάβαζα και τα νέα μισθολόγιά τους και είδα ότι νοσηλευτές με 25 χρόνια υπηρεσίας μέσα στα σκατά, στα μικρόβια και στο θάνατο, θα αμείβονται με μισθούς 800 ευρώ. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να με φυλάει ο Θεός μη βρεθώ στα χέρια νοσηλευτή στα επείγοντα, εργαλειοδότριας χειρουργείου ή νοσοκόμας στην Εντατική, που πήρε για μισθό 5 ευρώ.
Χιλιάδες μελέτες που έχουν γίνει, αποδεικνύουν ότι το μυαλό των υγειονομικών υπαλλήλων παγκόσμια δεν είναι και στην καλύτερη κατάστασή του. Κυρίως, λόγω του στρες στο χώρο της εργασίας τους, αλλά και για τον απλό λόγο ότι ενώ ένας κανονικός άνθρωπος που βλέπει κάποιον να πεθαίνει χρειάζεται τις ώρες του για να συνέλθει από το σοκ, ο εργαζόμενος στο νοσοκομείο είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να δουλεύει σα να μην τρέχει τίποτα. Κι ας τρέχουν μέσα του πολλά.
Ε, σοκ στο σοκ, στρες στο στρες, πόσο να θέλει να λαλήσει ένα μυαλό που ούτως ή άλλως ζει επί χρόνια παρέα με την κατάθλιψη; Οπότε αυτήν την περίοδο, ε δε θα ήθελα και πολύ να έχω πάρε - δώσε με υγειονομικούς που εκτός των όσων ανέφερα πριν, έχουν και το ζόρι να βγάλουν περισσότερη δουλειά από τότε που σταμάτησαν οι προσλήψεις.
Ναι, εντάξει, το ξέρω ότι η αλληλεγγύη των εργαζομένων είναι ψιλομύθος κι ότι η αποκτήνωση πάντα έπαιζε περισσότερο ανάμεσά μας, οπότε δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα πουν «και τι με νοιάζει πόσα παίρνει η χοντροκώλα, ας μη γινόταν δημόσια υπάλληλος».
Λοιπόν, νοιάζει τους πάντες και ο λόγος είναι απλός. Εδώ και δύο χρόνια, το παιχνίδι παίζεται ως εξής: Πρώτα γίνονται περικοπές στους δημόσιους υπαλλήλους, οι οποίες χωνεύονται ευκολότερα από την κοινωνία λόγω της απέχθειας που υπάρχει, και μόλις παγιωθούν περνάνε αυτόματα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
Κάθε μείωση μισθού στο Δημόσιο ήταν απλώς πρόβα για περικοπές στον ιδιωτικό τομέα. Το επιχείρημα είναι γνωστό: «Όταν οι ευνοημένοι εργαζόμενοι του Δημόσιου παίρνουν 600 ευρώ, εσύ του ιδιωτικού θες 700; Μυαλό δεν έχεις; Πώς θα γίνει ανταγωνιστική η επιχείρηση;». Κι έτσι, έχαναν δικαιώματα οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κι έτσι περάσαμε στις επιχειρησιακές συμβάσεις κι έτσι ο εργαζόμενος γινόταν θύμα όλο και μεγαλύτερου εκβιασμού.
Αγανακτούν οι νεοφιλελεύθεροι και πετάνε σάλια όταν φωνάζουν «γιατί δεν απολύθηκε ακόμη ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος;». Ας ηρεμήσουν, θα απολυθούν πολλοί. Το πρόβλημα ήταν στις αποζημιώσεις. Το σχέδιο που έρχεται, θα φέρει απολύσεις στο Δημόσιο δίχως αποζημίωση. Το όραμα του Μάνου και του συρφετού του, θα γίνει πραγματικότητα.
Όμως το επόμενο βήμα θα είναι οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα επίσης χωρίς αποζημιώσεις. Δεν υπάρχει εργαζόμενος που θα γλιτώσει από τη λαίλαπα, διότι ποτέ δεν υπήρξε ενιαίο εργατικό μέτωπο στην Ελλάδα. Μια ζωή φαγωνόμασταν.
Κι έτσι, μασημένους και λιωμένους, μας καταπίνουν πιο εύκολα τώρα όσοι ευαγγελίζονται την «ανταγωνιστικότητα» στις γαλέρες. Υπάρχει, όμως και τρίτο στάδιο.
Είναι εκείνο που θα λέει «Είναι δυνατόν να παίρνει ο εργαζόμενος 500 ευρώ μισθό και ο "τεμπέλης" άνεργος να παίρνει 461 για να κάθεται; Τρελοί είμαστε; Κομμένα. Εκατό και πολλά είναι».
Το μακελειό θα γίνει παντού. Και στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα και στα επιδόματα των ανέργων.
Η νέα δανειακή σύμβαση που θα υπογραφεί και θα παρουσιαστεί ως «τεράστια επιτυχία και ανάσα για την ελληνική οικονομία» περιγράφει όλο το εφιαλτικό μέλλον.
Η απουσία ριζοσπαστικών κινήσεων, η απάθεια της πλειοψηφίας των πολιτών, η εκτίναξη του ουτοπισμού και το χαζοβιόλεμα που κυριαρχεί σε όλη την κοινωνία, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για ελπίδες.
Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορώ να σκεφτώ για να νιώσω ευχάριστα. Μόνο ένα. Τον Λοβέρδο ξαπλωμένο στο κρεβάτι αυτού του νοσοκομείου να ουρλιάζει «αδελφήηηηηηηη την πάπια» και μια φωνή από το βάθος να του απαντά «Ρε δε γαμιέσαι κι εσύ κι η πάπια σου».
[Το ψάρεψα από το FaceBook Γιώργος Σ. Τσιάμης (George Tsiamis)]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου