Με την επάρατο Δεξιά ή με την δημοκρατία και την Αριστερά;

Σκέψεις για την αριστερά του αύριο και τη δεξιά του χθες με αφορμή την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΕΡΡΟΥ

"Δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Έχετέ μου εμπιστοσύνη. Μαζί θα αλλάξουμε την Ελλάδα! Δεν σκύβουμε το κεφάλι… Οι Έλληνες μπορούμε… Να πάρουμε ξανά  την χώρα στα χέρια μας".

Άφθονος λαϊκισμός, περίσσιος εθνικισμός, αναφορές στο 1821, σενάρια συνωμοσίας, δακρύβρεχτος λόγος. Θα μπορούσε να τον έχει απαγγείλει ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο αρχηγός της ακροδεξιάς συμμορίας, εγκληματιών Μιχαλολιάκος και όμως δεν είναι κανένας από αυτούς
αλλά ο εν δυνάμει (ανατριχιάζω στην ιδέα) πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς όχι ανεβασμένος σε άλογο κυνηγώντας εξωτερικούς εχθρούς και κακούς κομμουνιστές αλλά από το βήμα της ΔΕΘ.

Άφησε πίσω του ένα άρωμα όχι από την νεοφιλελεύθερη Δεξιά που εξίσου με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό τέλμα αλλά από την επάρατο δεξιά του παρελθόντος εκείνης του κοινωνικού συντηρητισμού, του μιλιταρισμού, του εθνικισμού, των πολιτικών διώξεων και της καταστολής. Στόχευσε στα πιο συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά που βρίσκονται σε εγρήγορση εξαιτίας της οικονομικής αλλά ακόμα περισσότερο της πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης. Επιδίωξε να καλύψει την κενότητα του δήθεν εναλλακτικού σχεδίου εξουσίας του με εθνικιστικά φληναφήματα και συντηρητικές πομφόλυγες.

Η χώρα σφυροκοπείται ανελέητα από μια κυβέρνηση που χαράσσει μονόδρομους και αδιέξοδα, βυθίζει  την κοινωνία στην κατάθλιψη και την οικονομία σε βαθύτατη ύφεση, αντιμετωπίζοντας σαν απλούς αριθμούς ζωές, όνειρα, οικογένειες χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και δικαιοσύνης. Δεν τόλμησε να συγκρουστεί με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, δεν τόλμησε να φορολογήσει την εκκλησία και να ενοχλήσει το εφοπλιστικό λόμπι είχε το θράσος όμως να βάλει χέρι στην τσέπη του μισθωτού, του συνταξιούχου, του μικροεπιχειρηματία, του ανέργου και κάθε αδύναμης κοινωνικής ομάδας οδηγώντας την στον οικονομικό στραγγαλισμό.

Λύση λοιπόν δεν είναι ούτε η συνέχεια της πορείας προς τον γκρεμό με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά ούτε και η συντηρητική αναδίπλωση που προτάσσει η ΝΔ εναλλακτική λύση είναι ένας νέος πόλος από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας που αποδεσμεύεται, έως την αριστερά και τον οικολογικό χώρο όχι σαν αντιπολιτευτικό δέος αλλά σαν συνασπισμός εξουσίας. Αν θέλει η σύγχρονη Αριστερά να έχει λόγο ύπαρξης οφείλει να μεταπηδήσει από την κερκίδα στο γήπεδο έτοιμη να παίξει μπάλα, να δει ξανά ακόμα και τα "ιερά κείμενα" τολμώντας να αναθεωρήσει αν χρειαστεί όπως έλεγε με τόλμη η εμβληματική μορφή του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος Πιέτρο Ινγκράο, μακριά από αγκυλώσεις και δογματισμούς.

Συνθέτοντας έτσι ένα σχέδιο εξουσίας και διεξόδου βασισμένο στους πυλώνες της δημοκρατικής εμβάθυνσης, δηλαδή την εξυγίανση των θεσμών, την απαγκίστρωση τους από μικροκομματικά συμφέροντα και συντεχνίες, την ουσιαστική και δυναμική λειτουργία του κοινοβουλίου και του Συντάγματος. Της οικονομικής ευημερίας βασιζόμενο σε πολιτικές που επικεντρώνονται στην απασχόληση, τις κοινωνικές δαπάνες και τις δημόσιες επενδύσεις τολμώντας παράλληλα να συγκρουστεί με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα τόσο του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου τομέα, ο άκριτος κρατισμός δεν αποτελεί αριστερή οπτική αλλά βαθύτατα πελατειακή και συντηρητική.

Και τέλος την δημιουργία ισχυρών δικτύων αλληλεγγύης με στόχο την προάσπιση όσων πλήττονται από την λαίλαπα μέτρων που εξαπολύει η κυβέρνηση και αδυνατούν να ανταπεξέλθουν, δεν αρκεί η Αριστερά να επικαλείται τους αδύναμους (ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε "όποιος μιλά εξ ονόματος της εργατικής τάξης απατά ή απατάται") απαιτείται και η φυσική παρουσία της στο πλευρό τους, συμβάλλοντας στην κοινωνική γείωσή της και δημιουργώντας δεσμούς αλληλεγγύης από τα κάτω.

Γιατί σε χαλεπούς για τη δημοκρατία καιρούς η φράση του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ "η δημοκρατία δεν αποτελεί ένα δρόμο για να φθάσουμε στο σοσιαλισμό αλλά τον μόνο δρόμο", πρέπει να αποτελέσει φάρο στην πορεία της σύγχρονης Αριστεράς που τολμά σύγχρονα, ανανεωτικά, ευρωπαϊκά και οικολογικά…

Πηγή: ecoleft.wordpress.com/