Kάλπες διαμαρτυρίας και ρήξης...

Δεν νοιάζεται το ΚΚΕ για κυβερνήσεις ανατροπής.Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να κάθεται στη γωνιά του και να γκρινιάζει ή έστω να γαυγίζει στις αστικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις...

 Ρεπορτάζ από το ΠΟΝΤΙΚΙ:

Όχι απλώς ισχυρό, αλλά... «πανίσχυρο» θέλει ο Περισσός το ΚΚΕ μετά τις εκλογές και με αυτό το σύνθημα τις τελευταίες ημέρες καλεί τον λαό να συντρίψει τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ αλλά και όλους εκείνους που εμφανίζονται ως «νέα» κόμματα αλλά στην ουσία έχουν συγκροτηθεί με πρόσωπα που επί δεκαετίες στελέχωσαν τα δύο κόμματα εξουσίας και στήριξαν την πολιτική τους.
Οι αναφορές αυτές στρέφονται σαφώς προς τον Πάνο Καμμένο και τη Λούκα Κατσέλη με τον Χάρη Καστανίδη, ωστόσο το ΚΚΕ δεν παραλείπει να εντάσσει στους στόχους της πολεμικής του και τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Δημοκρατική Αριστερά.
Ως γνωστόν, ο Περισσός όχι μόνο δεν συγκατανεύει στα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ για «ενότητα» (προεκλογικώς ή μετεκλογικώς), αλλά συστηματικά επιτίθεται στην αντίληψη περί «αριστερής κυβέρνησης» ή, κατά τη ΔΗΜΑΡ, «κεντροαριστερής κυβέρνησης».

Αλλαγές
Ειδικά με τις δύο αυτές δυνάμεις ο ανταγωνισμός «οξύνεται» όλο και περισσότερο από τη στιγμή που στην επίσημη πολιτική ατζέντα έχει τεθεί το ζήτημα της διακυβέρνησης, «εναλλακτικής» ή... πολλάκις «δοκιμασμένης».
Η επικράτηση στην προεκλογική ατζέντα του ζητήματος της διακυβέρνησης προβληματίζει πλέον διαρκώς τον Περισσό καθώς αναγνωρίζει ότι μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αξιώνει από μια «εναλλακτική» κυβέρνηση αλλαγές «εδώ και τώρα». Πολύ περισσότερο εν όψει της κάλπης.
Η αξίωση αυτή μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις (όσο μπορεί κανείς να τις λάβει σοβαρά υπόψη σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό τοπίο), όπου εδώ και μήνες το ΚΚΕ έχει απολέσει την «πρωτοκαθεδρία» του εντός της Αριστεράς και τα τρία κόμματα ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ εναλάσσονται στην πρώτη θέση, των δημοσκοπήσεων πάντα.
Η ανησυχία του ΚΚΕ για την επικράτηση αυτού του κριτηρίου της «αποτελεσματικής» διακυβέρνησης στην ψήφο μεγάλων τμημάτων του εκλογικού σώματος εμφανίζεται έμμεσα και στην κριτική απέναντι στη λογική των προεκλογικών προγραμμάτων των άλλων κομμάτων, αλλά και στη μιντιακή διάσταση της προεκλογικής εκστρατείας, μέσω της οποίας αναπαράγεται η προπαγάνδα του «αστικού μπλοκ» και προωθούνται οι «μεταμφιέσεις» του στο νέο τους αμπαλάζ.
Σημειώνει, για παράδειγμα, η Αλέκα Παπαρήγα: «Δεν ξέρουμε πώς θα πολιτευτεί το ΠΑΣΟΚ και πώς θα πολιτευτεί η Ν.Δ.; Έχουμε ανάγκη τα χρυσοποίκιλτα προεκλογικά τους προγράμματα; Τα προγράμματα των κομμάτων φτιάχνονται παραμονές των εκλογών; Ό,τι ήσουν εδώ 10, 20 και 30 χρόνια, ό,τι ήσουν πριν από την κρίση (...) το ξέρουμε», επομένως «δεν είναι καθόλου θέμα προγραμμάτων και το ίδιο ισχύει για τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης».

Κυρίαρχη θέση
Και συμπληρώνει αναφορικά με τον χαρακτήρα που θα έχει, σε αντίστιξη, ο προεκλογικός αγώνας του ΚΚΕ: «Εμείς την προεκλογική μας εκστρατεία την κάνουμε στις πλατείες, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές και δεν θα περιοριστούμε απλά και μόνο στην πολιτική συζήτηση και ανάλυση».
Τα παραπάνω ερμηνεύουν ενδεχομένως και την κυρίαρχη θέση που έχει αποκτήσει πλέον το ζήτημα της εξουσίας στις δημόσιες τοποθετήσεις της γ.γ. της Κ.Ε. του κόμματος αλλά και των κορυφαίων στελεχών του, με εμφανή (όσο και αμήχανη, εν μέσω σαρωτικής ισοπέδωσης των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων) την προσπάθεια να αντικρουστεί η κυρίαρχη λογική της διακυβέρνησης και να γίνει ευρύτερα αντιληπτή η οπτική του ΚΚΕ για την αλλαγή στο πεδίο της εξουσίας.
Σύμφωνα με το ΚΚΕ, μια κυβέρνηση είναι «το πολιτικό προσωπικό μιας εξουσίας» και «το πολιτικό προσωπικό σήμερα» είναι «της εξουσίας της αστικής τάξης». Ως εκ τούτου «η θέση του ΚΚΕ είναι ότι εδώ χρειάζεται αλλαγή όχι στη διακυβέρνηση μόνο, αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας».
Η αλλαγή που επιδιώκει το ΚΚΕ, όπως το ίδιο διαρκώς υπογραμμίζει, αφορά την άνοδο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, η οποία «δεν είναι μόνο ότι θα βγάλει την Ελλάδα από την Ε.Ε.», αλλά «θα διαγράψει μονομερώς το χρέος» και «το κυριότερο που θα κάνει είναι ότι θα κοινωνικοποιήσει ό,τι υπάρχει. Επιχειρήσεις μεγάλες, νοσοκομεία, Παιδεία, Υγεία, τα πάντα, τον πλούτο που υπάρχει στη χώρα».
Από την άλλη και στην προσπάθεια να αποδομήσει το «αντίπαλο» επιχείρημα της αριστερής διακυβέρνησης και της επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα και την Ε.Ε., η Αλέκα Παπαρήγα σημειώνε πρόσφατα (σε επίσκεψη στον Ευαγγελισμό) ότι μια κυβέρνηση αντιμνημνονιακών δυνάμεων δεν θα έχει «καμιά εξουσία στα χέρια της για να επιβάλει στα μονοπώλια ακόμη και τους πιο “φιλεργατικούς” νόμους που ενδεχομένως να ψηφίζονται στη Βουλή. Και ακόμη χειρότερα, η απάντηση των καπιταλιστών θα είναι “παίρνουμε τα κεφάλαιά μας και πάμε στο εξωτερικό, δεν κάνουμε επενδύσεις”, με μεγάλη πιθανότητα όχι μόνο να εμποδίσουν το έργο αυτής της κυβέρνησης, αλλά να έχουν τη δυνατότητα στην πορεία να χρησιμοποιήσουν και τον λαό εναντίον της».
Σε κάθε περίπτωση όμως, φαντάζει αδύναμο το επιχείρημα του ισχυρού ΚΚΕ για αδύναμη κυβέρνηση όταν τα πάντα έχουν ξηλωθεί προεκλογικά...