Κατερίνα μου, συγγνώμη: ψηφίζω Τσίπρα

Του Άρη Δαβαράκη 

Από το Protagon

Την περασμένη εβδομάδα, του αγίου Σπυρίδωνα, βρέθηκα, μεσημέρι σε μία από τις πολυτελείς αίθουσες του «Μεγάρου Φίλων Μουσικής» που είναι, όπως έμαθα, εστιατόριο πολύ γνωστό και ακριβό – αλλά λειτουργεί μόνο το βράδυ. Έτσι μπόρεσε να μας υποδεχτεί εκεί και να μας περιποιηθεί εκείνο το ηλιόλουστο μεσημεράκι του Δεκεμβρίου, σαν οικείος, χαλαρός οικοδεσπότης, ο Μανόλης Σαββίδης των εκδόσεων «Ιστός» για να μας παρουσιάσει και να μας χαρίσει την «Χαριστική Βολή»,  ένα βιβλίο που σαν συγγραφέας το υπογράφει ο σχεδόν 11 χρόνια ήδη απών Τάσος Φαληρέας («Φροντίδι Μανουήλ Σαββίδη» διαβάζω στην τελευταία του σελίδα).
Πρόκειται για λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά κείμενα του ίδιου του Τάσου Φαληρέα, ένα βιογραφικό του και τρείς συνεντεύξεις που είχε δώσει (στον Γιώργο Νοταρά, την  Χάρη Ποντίδα και τον Χρήστο Χωμενίδη). Μια έκδοση εξαιρετική, όπως ότι βγαίνει απ’ τον «Ιστό», που μπορείτε να την βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία και να την απολαύσετε ιδιωτικά ή να την δωρίσετε σε κάποιον από τους φίλους σας (που να μπορεί όμως να καταλάβει πόσο καταλυτικά λειτουργούν άνθρωποι σαν τον Τάσο Φαληρέα στην παραγωγή πολιτισμού και έργων τέχνης –και μόνο με την παρουσία τους καμιά φορά).
Δεν είχε καλέσει πολλούς ο «Μανουήλ» αλλά όσοι βρεθήκαμε εκεί γνωριζόμαστε χρόνια, περισσότερο ή λιγότερο – και χαρήκαμε που βρεθήκαμε. Ανάμεσα τους και η Κατερίνα Καρύδη, μια γυναίκα που ειλικρινά πολύ χαίρομαι όταν την βλέπω. Την εκτιμώ, μ’ αρέσει σαν παρουσία, με γλυκαίνει η ευγένειά της και με κάνει να χαμογελάω. Φιληθήκαμε, είπαμε δυό-τρείς κουβέντες γελαστές και, σαν άνθρωπος που παρακολουθεί γενικά τι γίνεται και «ξέρει», μου είπε «σε διαβάζω στο Protagon.gr, ωραίο site έχετε φτιάξει, μπράβο, μπαίνω σχεδόν κάθε μέρα». Και, πάντα γελαστή, με ανασηκωμένο ελαφρά το φρύδι, πρόσθεσε: «Μόνο αυτά που μας γράφεις, πως θα ψηφίσεις τον Τσίπρα, βρε παιδί μου… Τι σε πιάνει και σένα καμιά φορά».
Αισθάνθηκα σαν επτάχρονος που τον πιάσανε στα πράσα να μουτζουρώνει το λινό τραπεζομάντηλο με τις τέμπερες και το πινέλο της ζωγραφικής που κουβαλάει στη σάκα του. Δεν ήθελα να μην αρέσω στην Κατερίνα, καθόλου δεν ήθελα να έχει άσχημη γνώμη για μένα, θέλω να με συμπαθούν και, όσο γίνεται, να συμφωνούν μαζί μου κάποιοι άνθρωποι (που, με τον αυτόματα πιλότο νομίζω, έχει το μυαλό μου επιλέξει). «Ε, καλά, αυτά τα γράφουμε για να γίνεται και λίγο συζήτηση» της απάντησα «χαριτωμένα», «να μην είμαστε και μονότονοι».  Άκουγα όμως τον εαυτό μου να τις λέει αυτές τις φράσεις και αισθανόμουνα ήδη άβολα – αφού έλεγα ψέματα. Η σωστή απάντηση θα έπρεπε να ήταν «ο καθένας τις επιλογές του Κατερίνα», ή «γιατί, σε ενοχλεί, τον βρίσκεις κι’ εσύ λαϊκιστή;»  ή κάτι τέτοιο. Γιατί εγώ το εννοώ πως θα ψηφίσω αριστερά αυτή τη φορά και συγκεκριμένα τον Τσίπρα – ούτε καν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί δεν υπερασπίστηκα την άποψή μου λοιπόν; Γιατί χαριεντίστηκα για άλλη μια φορά σαν κότα και γύρισα να αρπάξω αμήχανος ένα κριτσίνι τυλιγμένο με προσούτο που μου προσέφερε εκείνη τη στιγμή το γκαρσόνι με τον ασημένιο δίσκο;
Ευτυχώς που υπάρχει το Protagon.gr και η Κατερίνα το παρακολουθεί: Μπορώ να επανορθώσω (γιατί δεν μας παίρνει πια να σαχλαμαρίζουμε σε τόσο ζόρικους καιρούς). Λοιπόν, συγχώρεσε μου την «σαχλαμάρα» Κατερίνα (αλλά και εσείς κύριε Τσίπρα!), αντέδρασα, δυστυχώς,  βιαστικά και ανόητα - όπως κάναμε τότε που τα περιοδικά lifestyle είχαν ακόμα πέραση και, παρασυρμένοι, οι λιγότερο «σαφείς» παίρναμε διάφορες πόζες για να αρέσουμε στους άλλους. Τώρα πια όμως σημασία έχει να αρέσουμε κατ’ αρχήν στον εαυτό μας – αν θέλουμε να ελπίσουμε σε ένα αύριο όχι μόνο ανοικοδομημένο, αλλά και αποφασιστικά αναβαθμισμένο.
Το «γιατί θα ψηφίζω Αλέξη Τσίπρα» σας το ετοιμάζω για τις επόμενες μέρες. Αυτό το κείμενο πρέπει να κλείσει εδώ γιατί κοντεύει τις 600 λέξεις πάλι…