Συνέντευξη στη ΔΑΦΝΗ ΣΦΕΤΣΑ
avgi.gr/
Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται σήμερα εργαζόμενοι και νεολαία, το κρίσιμο είναι ένα πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας, τονίζει η βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ Ηρώ Διώτη, υπογραμμίζοντας ότι η αριστερά δεν μπορεί "να λέει στον κόσμο ότι θα λυθούν τα προβλήματά του στον σοσιαλισμό". Τονίζει τη σημασία των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα, υποστηρίζοντας ότι αποτελούν ένα μέρος της απάντησης στην κρίση, ενώ για τα αυξημένα δημοσκοπικά ποσοστά κρούει τον κώδωνα: "Δεν πρέπει να πέσουμε σε επικοινωνιακές παγίδες, πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την κοινωνία με κάθε τρόπο".
* Συσσίτια στα σχολεία, αύξηση των αυτοκτονιών, πρωτοφανής ανεργία, αύξηση της φτώχειας είναι μερικοί τίτλοι από τα ρεπορτάζ των τελευταίων μόνο ημερών. Έχουμε μπει σε μια πορεία καταστροφής χωρίς γυρισμό; Τι θα απαντούσατε σε έναν πολίτη που ρωτά τι μπορεί να γίνει σήμερα, εδώ και τώρα, για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;
Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Είναι αλήθεια αυτό. Η μαζική φτώχεια είναι ήδη εδώ. Δεν είναι μόνο οι άνεργοι που αυξάνονται αλματωδώς ή οι μετανάστες που πλήττονται πρώτα από όλους ή οι γυναίκες που έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανάμεσα στους ανέργους, αλλά είναι και όλα τα εργαζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που έχουν πια εισοδήματα πείνας και τους αφαιρούνται συνεχώς δικαιώματα. Έχουμε πει πολλές φορές και στη Βουλή πως δεν έχει υπάρξει άλλη φορά τέτοια κατάσταση σε καιρό ειρήνης. Όμως δεν πιστεύω ότι η κατάσταση είναι χωρίς γυρισμό. Δεν είμαστε μοιρολάτρες στην αριστερά. Δεν είναι μονόδρομος η κατάσταση. Ανατρέπεται προς όφελος της κοινωνίας, αλλά όχι με αυτούς στην εξουσία φυσικά. Είναι η ώρα της συνολικής πρότασης διεξόδου και όχι των μερικών αιτημάτων, έχει περάσει αυτή η εποχή. Ούτε μπορούμε να λέμε στον κόσμο ότι θα λυθούν τα προβλήματά του στον σοσιαλισμό. Από τώρα στρώνεται ο δρόμος προς μια διαφορετική κατεύθυνση.
* Πώς λοιπόν στρώνεται αυτός ο δρόμος;
Πέραν από τις συζητήσεις που διεξάγονται στο εσωτερικό της αριστεράς για τη συνολική πρόταση διεξόδου από την κρίση και συχνά προβάλλονται οι διαφορετικές απόψεις ως πρόσχημα για την άρνηση συνεργασίας ή κοινής δράσης, υπάρχει κάτι πιο κρίσιμο, κατά τη γνώμη μου. Και το κρίσιμο είναι ένα πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας, πείτε το μεταβατικό ή όπως θέλετε. Δηλαδή να υπερασπίσουμε την κοινωνία με σχέδιο εδώ και τώρα. Να μην κοπεί κανένας μισθός, καμία σύνταξη, να μη χαθεί κανένα εισόδημα. Να είναι φτηνό το νερό, το ρεύμα, οι μεταφορές, να είναι δημόσια η διαχείρισή τους, να μην ιδιωτικοποιηθούν τα κοινά αγαθά και να πάρουμε πίσω ό,τι ιδιωτικοποιήθηκε. Αυτά δεν είναι αιτήματα που ενώνουν; Δεν είναι αιτήματα άμεσα, που πραγματοποιούνται στο τώρα; Πιστεύω πως είναι και πως μπορούν να ενώσουν, βάζοντας βέβαια παράλληλα και την άμεση προοπτική συνολικότερης αλλαγής. Με ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσαν δυνάμεις της αριστεράς, συνδικάτα, κινήματα και δίκτυα αλληλεγγύης πραγματικά να δώσουν λύση και διέξοδο για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
* Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα δίκτυα αλληλεγγύης και τη φιλανθρωπία ή τον εθελοντισμό που προβάλλουν συστημικές δυνάμεις;
Καταρχήν να υπερτονίσουμε τη σημασία όλων αυτών των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης. Είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Είναι μέρος της απάντησης στην κρίση. Η αλληλεγγύη αυτή είναι ανεξάρτητη από χρηματοδοτήσεις. Στηρίζεται στους ανθρώπους και στην αντίστασή τους στην κοινωνική αδικία. Δεν έχει καμιά σχέση με τη φιλανθρωπία ή τον εθελοντισμό. Τα δίκτυα αλληλεγγύης είναι ενάντια στην πολιτική που ασκείται, είναι κινηματικές δομές, θέλουν έναν κόσμο πιο δίκαιο και προσπαθούν να τον εφαρμόσουν στην πράξη. Τα κοινωνικά φαρμακεία, τα κοινωνικά ιατρεία, τα υποστηρικτικά μαθήματα σε παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν, οι συλλογικές κουζίνες είναι τέτοια παραδείγματα. Η φιλανθρωπία, από την άλλη, δεν αμφισβητεί τίποτα και συνήθως προέρχεται από αυτούς που δημιουργούν ή συντηρούν μια κοινωνική κατάσταση φτώχειας. Χρησιμοποιούν τη φιλανθρωπία για να απαλύνουν ευθύνες και να εξασφαλίζουν κατά κάποιο τρόπο μια κοινωνική ειρήνη. Οι πλούσιοι, λόγου χάριν, ή η εκκλησία.
* Η αριστερά, στις δημοσκοπήσεις τα πάει αρκετά καλά, ενώ τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, καταρρέουν. Τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει, κατά τη γνώμη σας, ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην πάει στράφι αυτή η ελπίδα που φαίνεται να έχει η κοινωνία από εσάς;
Δεν πιστεύω ότι έχει κάποια μεγάλη σημασία τι λένε οι δημοσκοπήσεις. Εξάλλου είναι κομμένες και ραμμένες συνήθως στα μέτρα αυτού που τις παραγγέλνει, αλλά τέλος πάντων, ας πούμε ότι δείχνουν μια τάση του εκλογικού σώματος. Σημασία έχει πώς μας αντιμετωπίζει ο κόσμος καθημερινά, ότι μας ακούει, αναγνωρίζει το αξιακό και ηθικό μας πλεονέκτημα ως αριστεράς, μας λέει προχωρήστε έτσι, γιατί μας βρίσκει δίπλα του υπερασπιστές των δικαιωμάτων του. Γι' αυτό λοιπόν δεν πρέπει να πέσουμε σε επικοινωνιακές παγίδες. Πρέπει να συνεχίσουμε την πολιτική που λέει, στηρίζω την κοινωνία με κάθε τρόπο, εξηγώ ότι μαγικό ραβδί δεν υπάρχει, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά υπάρχει δρόμος. Και είναι ο δρόμος της ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης, που είναι ολοφάνερο ότι είναι κρίση του συστήματος και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Πρέπει να μπορέσουμε, παράλληλα με τον γενικό ξεσηκωμό που είναι απαραίτητο να υπάρξει από τα κάτω, να δημιουργήσουμε εκείνη την πλειοψηφία που θα μας βγάλει από αυτήν την καταστροφική κατάσταση, μαζί με τους λαούς άλλων χωρών που πλήττονται το ίδιο. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το πρόβλημα, άρα δεν θα είμαστε μόνοι και στη λύση του, ευτυχώς. Μπορούμε να είμαστε πρωτοπόροι και πρωτοπόρες, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλοι που βλέπουν πως το σύστημα αυτό εξασφαλίζει μόνο φτώχεια και αυταρχισμό και πρέπει να αλλάξει. Λεφτά υπάρχουν, το είπε και ο Παπανδρέου, αρκεί να τα πάρουμε από αυτούς που τα έχουν.
* Ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων δείχνει ως υπαίτιο για την κρίση σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο. Νιώσατε να σας ακουμπά κι εσάς το σύνθημα «να καεί η Βουλή»; Από την καθημερινή επαφή σας με τον κόσμο ποιο είναι το μήνυμα; Σας αντιμετωπίζουν σαν να τα φάγατε όλοι μαζί;
Σε καιρούς οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσης έρχεται και κρίση αξιών. Πιάνουν εύκολα κάποια συνθήματα στον κόσμο, γιατί έτσι εκδηλώνει την οργή του και εκτονώνεται και μετά πάει σπίτι του. Και αυτό κάποιοι το θέλουν. Είναι αλήθεια πως λέγονται αυτά… φταίνε όλοι, κινδυνεύει η πατρίδα και τέτοιες ευκολίες που καταλήγουν επικίνδυνες, γιατί αυτά λέει και η ακροδεξιά, και τώρα και σε άλλες εποχές. Και μην ξεχνάμε πως την έβαλαν και στην κυβέρνηση για να την ξεπλύνουν, με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Δυστυχώς. Δεν νιώθω πάντως να μας αντιμετωπίζουν ως υπαίτιους. Η κριτική που δεχόμαστε εστιάζεται κυρίως στο να είμαστε περισσότερο μαχητικοί και ενωμένοι. Κάποιος στην Άρτα μου είπε: «Τι να έχεις φάει εσύ, κορίτσι μου, 50 κιλά άνθρωπος;». Χαριτωμένο φυσικά, αλλά ενδεικτικό.
* Νέα, γυναίκα, αριστερή στο ελληνικό Κοινοβούλιο: Πόσο δύσκολος είναι ο συνδυασμός; Σε μια περίοδο τέτοιας κρίσης, είναι πολυτέλεια να μιλάμε για τις λεγόμενες «δευτερεύουσες αντιθέσεις»;
Αρκετά δύσκολο, αν έχεις αυταπάτες για το πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις μέσα από το κοινοβούλιο ούσα γυναίκα και αριστερή. Καλώς ή κακώς και στη Βουλή υπάρχουν τα προβλήματα που υπάρχουν και στην κοινωνία για τις γυναίκες. Σας θυμίζω το πρόσφατο επεισόδιο «καλτσοδέτα» με τις βουλευτίνες του ΠΑΣΟΚ. Παρ' όλα αυτά όμως, και παρ' όλα τα στερεότυπα που διαιωνίζονται και στη Βουλή, πάντα υπάρχει το περιθώριο να δώσεις τις μάχες σου και να προσπαθήσεις να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Δεν πιστεύω καθόλου ότι είναι πολυτέλεια να μιλάμε γι' αυτά τα ζητήματα και δεν πιστεύω επίσης στη βασική αντίθεση και στις δευτερεύουσες. Νομίζω ότι όλες οι αντιθέσεις έχουν τη σημασία τους αν θες πραγματικά ένα άλλο κόσμο ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Ευτυχώς ο Μάης του ’68 άλλαξε αντιλήψεις και στην αριστερά για τη σημασία των κινημάτων που συναρθρώνονται γύρω από άλλες αντιθέσεις και όχι μόνο γύρω από τη βασική: του κεφαλαίου με την εργασία. Και πιστεύω πως σήμερα αυτά τα κινήματα, μαζί με το εργατικό κίνημα και μαζί με την αριστερά, είναι η απάντηση στην κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου